|
|
|
 |
Agresja domowa (Canine Domestic Aggression - CDA)
Agresja domowa, to szereg zachowań związanych z agresją wobec domowników albo zdarzających się w miejscu 'mieszkania' psa. Są takie agresywne zachowania jak:
pilnowanie wybranych rzeczy w domu
pilnowanie wybranych rzeczy w domu wobec określonej osoby
pilnowanie określonego fragmentu domu, pokoju, a nawet czasami fragmentu podłogi
pilnowanie miski
reagowanie agresją na dotyk określonych miejsc na ciele psa
reagowanie agresję na budzenie poprzez dotyk
agresja wobec wybranych domowników
Geneza:
Geneza tego schorzenia jest dwojaka: genetyczna - są psy, które przejawiają szczególne predyspozycje w tym kierunku, pomimo przestrzegania przez właściciela wszelkich zasad wychowania psa i zdawałoby się prawidłowego jego prowadzenia
Środowiskowa: często psy przejawiające agresję domową, stawiają swojemu właścicielowi różnego rodzaju zadania z zakresu dominacji i co ważniejsze przywództwa. I on te zadania rozwiązuje (w rozumieniu psa oczywiście) negatywnie. I te małe błędy kumulują się przez tygodnie, miesiące, a czasami lata i w końcu przychodzi taki czas, że dotychczas prawidłowo zachowujący się pies, zaczyna przejawiać agresję domową. Dochodzi wówczas do zaburzenia polaryzacji bieguna dominacji. Na jednym biegunie znajduje się pies, na drugim członkowie rodziny, która posiada psa. W wyniku tego kumulującego się procesu, kolejność przepływu pomiędzy tymi biegunami wobec wybranych albo i wszystkich członków rodziny zostaje zaburzona.
Mit pierwszy: zasady porządkowe: kolejność jedzenia, miejsce spania psa, kolejność wychodzenia przez drzwi.
Uwaga: nie należy mylić agresji domowej z zasadami porządkowymi, obowiązującymi w domu. Kolejność jedzenia, miejsce spania psa (legowisko czy łóżko), zakaz wchodzenia na meble, kolejność wychodzenia przez drzwi to zasady porządkowe obowiązujące w domu. W czasie wychowania psa uczymy go tych zasad. Jednak ich przestrzeganie rzadko wpływa na rozwój agresji domowej. Często próba narzucenia tych zasad psu, który wykazuje taki rodzaj agresji, kończy się negatywnie, tzn. pies reaguje na nie jeszcze większą agresją. W czasie leczenia takiego psa, przynajmniej na początku, nie staramy się tych zasad wprowadzać w życie. Dziesiątki tysięcy psów właścicieli, którzy nie przestrzegają zasad porządkowych, nie wykazuje żadnych objaw agresji domowej, pomimo spania w łóżku, wyłudzania przy stole, etc. Także nieprzestrzegania zasad porządkowych nie jest przyczyną rozwoju CDA. Ale to nie oznacza, że te zasady są złe. Należy ich przestrzegać dla porządku, ale nie należy uważać ich za główną linię przyjętej terapii.
Istnieje natomiast pewien związek pomiędzy miejscem spania psa jako szczeniaka a późniejszym rozwojem CDA. Łóżko często stanowi zasób, gdzie dochodzi do napięć pomiędzy psem a człowiekiem. Jednak należy pamiętać, że nie istnieje potwierdzony naukowo związek pomiędzy spaniem w łóżku psa dorosłego a agresją domową.
Leczenie:
Podobnie jak w leczeniu bojaźliwości najważniejsze jest dokładne określenie wyzwalaczy, które powodują agresję u psa. Ta lista musi być szczegółowa, każdy element (czy agresja ma miejsce przy łóżku, czy przy każdym, czy przy wybranym?; czy dotyk dotyczy określonej części ciała psa, której?; czy agresja dotyczy wybranej osoby?, etc.).
Następnym krokiem jest określenie poważności zagrożenia ze strony psa. Różnica w rodzaju ataku: czy pies gryzie w sposób kontrolowany, czy wpada w panikę, jakie części ciała są narażone na atak: ręce? Nogi, tułów? Głowa, szyja? Czy na atak zagrożone są dzieci? Właściciel nie powinien bez konsultacji sam podejmować decyzji, wskazane jest, aby skontaktował się z psim behawiorystą. Ale uwaga: unifikacja tego rodzaju agresji i termin: agresja domowa (CDA) to stosunkowo nowa rzecz. Wcześniej używane terminy dotyczą pojęcia agresji dominacyjnej. Określenie agresja domowa odzwierciedla jednak lepiej rodzaj i specyfikę tego schorzenia. Bardzo wiele przypadków nie ma nic wspólnego z zaburzeniem struktury hierarchicznej w ludzko-psim stadzie.
Zasad pierwsza unikanie sytuacji - wyzwalaczy. np. jeśli pies reaguje agresją na dotyk podczas budzenia, przestajemy go dotykać w czasie snu. Zamiast tego staramy się budzić psa poprzez sygnał słowny.
Zasada druga: ćwiczenia zmierzające do zwiększenia jakości więzi pies-rodzina Wprowadzamy w życie ćwiczenia, które w dłuższym okresie czasu pozwolą nam zwiększyć jakoś tej więzi. Tresura z pozytywnym wzmocnienie, zabawa z określonymi zasadami (psy cierpiące na CDA często w ogóle się nie bawią, nie są zabawą zainteresowane) i masaże to podstawowe narzędzia w tym względzie. Nie da się ułożyć uniwersalnego planu dla każdego przypadku, dlatego należy się tu posiłkować wiedzą specjalistów, ale należy pamiętać o jednym: pozytywny trening daje nam narzędzia do wykorzystania w sytuacjach kryzysowych i przede wszystkim uczy psa innego sposobu reakcji na problem, innej taktyki rozwiązywania sytuacji dla psa kryzysowych (pamiętacie zasadę FFF?)
Dodatkowe narzędzia uwzględniają terapie zapachowe i farmakologiczne.
Rokowania na przyszłość
Z większością problemów związanych z agresją domową da się żyć. Trzeba o tym pamiętać. Przypadki beznadziejne to zdecydowana rzadkość.
Stosowanie awersji fizycznej (kar cielesnych) w leczeniu CDA:
To błąd i to bardzo poważny. Stosowanie tego rodzaju metod powinno być natychmiast zaprzestane. Psie zachowanie zawiera szereg wzorców ostrzegawczych: postawa ciała, warczenie, szczekanie. Jeśli karamy psa używając przemocy za takie zachowanie, to jedyne czego możemy się spodziewać, to zniknięcia warstwy ostrzegawczej (warczenia, postawy ciała, szczekania). Metody te nie odwołują się do stanu psychiki psa, w żaden sposób nie modyfikują przyczyn, które stoją u źródeł takiego zachowania. Warstwa ostrzegawcza zniknie, ale stan psychiczny, poziom tolerancji psa pozostanie niezmieniony. I jeśli ktoś przekroczy ten poziom - punktu uaktywnienia 'wyzwalacza', to akt agresji i tak będzie miał miejsce. Pies zaatakuje bez tzw. ostrzeżenia. Więc zamiast zmiany pozytywnej jedyne do czego doprowadzimy poprzez nadmierne użycie awersji fizycznej to pogryzienie bez ostrzeżenia.
Stosowanie długich okresów izolacji społecznej w leczeniu CDA:
Jedną z metod polecanych przy przywracaniu właściwej polaryzacji bieguna dominacji jest izolacja społeczna, która polega na ignorowaniu wszelkich prób kontaktu socjalnego przez psa - chęci przytulania, lizania po twarzy, bycia głaskanym, zabawy, etc. Autorzy, którzy polecają te metody zapominają o jednym, kara izolacji społecznej jest tak samo dotkliwym albo i bardziej narzędziem jak awersja fizyczna. Jeśli takowe działanie odnosi skutek, to nie z powodu poprawy stanu umysłu psa, tylko poprzez wpędzenie go w depresję, wyłączenie w nim chęci do życia i do szukania pozytywnych wrażeń. Nie jest to cel ksenopraktyki. Celem ksenopraktyki jest zawsze zwiększenie jakości relacji psa z właścicielem.
I dlatego takie metody powinny być porzucone. Można je stosować jako ostatnią deskę ratunku, ale w ograniczonych i ściśle kontrolowanych ilościach
|
| Dzisiaj stronę odwiedziło już 2 odwiedzający (3 wejścia) tutaj! |
|
 |
|
|
